Tag Archives: autobiografisch

schrijfcursus

*DE KLEINE PRINS ALS INSPIRATIEBRON 1

Posted on by

De Kleine Prins van Antoine de Saint Exupery

Levenslessen met de De Kleine Prins als inspiratiebron. Verderop vind je de mogelijkheid om hier ook eens mee aan het werk te gaan. Ik heb dit oude boekje weer eens helemaal uitgespit. Alleen de illustraties zijn al zo lief. Inmiddels is deze oude liefde uitgewerkt naar een online schrijfcursus. Als basis gebruik ik hier 5 levenslessen voor. Er zijn er nog veel meer. Maar dat is voor het vervolg. Als u zin heeft om weer eens lekker reflectief te schrijven, kunt u zich aanmelden. De eerste is een proefles die je gratis mag aanvragen.  Na 5 lessen vormen ze een mooi persoonlijk bundeltje met verhalen en/of gedichten en -zo u wilt- illustraties.

EEN KLEINE PRINS

Op 6 april 1943 werd het boek De Kleine Prins  van Franse schrijver en vliegenier Antoine de Saint-Exupéry voor het eerst uitgegeven. Hij schreef het en illustreerde het verhaal. Het boek gaat over een piloot die met zijn vliegtuig motorpech krijgt in de Sahara. Daar ontmoet hij een kleine jongen, een kleine prins. In de dagen die volgen vertelt de prins stukje bij beetje. Hij verhaalt over zijn thuisplaneet en zijn reizen naar andere werelden in de ruimte.

Je ziet wel vaker dat kinderboeken wijsheden bevatten die je pas op latere leeftijd echt op waarde kunt schatten. Daardoor is het ook hier weer bijzonder hoe dit boekje al meer dan 70 jaar zowel kinderen als volwassenen kan boeien. De komende periode zet ik vijf levenslessen van deze kleine prins en zijn inspirerende kijk op het leven op een rijtje:

NR I: ZOEK HET KIND EN BIJBEHORENDE CREATIVITEIT IN JEZELF WEER OP

Dat kinderen verhalen vertellen met hun tekeningen is voor mij als coach niet onbekend. In nummer 1  van Levenslessen met de Kleine Prins als inspiratiebron opent de verteller van het boek met een verhaaltje over een tekening die hij als kind maakte van een slang die een olifant opeet. Alle volwassenen die naar de tekening keken, zeiden: ‘dat is geen slang, dat is een tekening van een hoed.’ Vanaf toen tekende hij nooit meer (commentaar: ‘killing’ voor ontwikkeling en creativiteit). Dan ontmoet de hoofdpersoon de Kleine Prins die meteen ziet wat hij vroeger tekende: een slang die een olifant verorbert!

Maar het gebeurt al snel en onbewust dat je je laat beïnvloeden door de beperkte visie van anderen, en soms ook die van jezelf. Toch is dat jammer. Feiten en praktische ideeën zijn nu eenmaal makkelijker te verwerken dan de zaken die onder het oppervlak liggen, die creativiteit vergen. Als je moeite doet. En je weet ze terug te vinden, maakt dat je blij. Dat komt je mentale welzijn ook weer ten goede. Kleine schatten die je ontdekt voor jezelf in een hectische en surrealistische periode van ons bestaan. Fantasie en creativiteit zijn goed voor je gezondheid. Doe er wat mee!!!!

Wil je gratis een bijpassende schrijfopdracht om hier eens mee aan het werk te gaan. Stuur me dan een mailtje met in de opdrachtregel: opdracht 1 Hervind je creativiteit … 

* KETTINKJE VAN MIJN MOEDER

Posted on by

KETTINKJE VAN MIJN MOEDER

Zoekend naar een geheugenstick, kwam ik terecht bij een klein houten doosje waarin ik dierbare spulletjes bewaar. Hierin trof ik ook wat dingen van mijn moeder van onbeduidende geldelijke waarde: een zacht sjaaltje in zwart en wit en een kort kettinkje. Ik nam het kralensnoertje in mijn handen. Tot mijn verbazing voelde het niet hard of koud. Het kettinkje is geregen van pareltjes, schitterende rijnsteentjes en zwarte kralen. Een combinatie die goed bij haar persoonlijkheid paste. Zoals gezegd was het geen kostbaar juweel, maar slechts een decoratief sieraad van een sjieke eenvoud. Haar dure gouden juwelen van vroeger, waarmee ze altijd terugkeerde van vakanties in Italie, waren door de jaren heen op mysterieuze wijze verdwenen.

Toen ik met de ‘choker’ in mijn handen aan haar terugdacht, schrok ik van mijn vergelijking. In haar leven was iets altijd wit of zwart! De pareltjes staan voor de zeldzame dagen dat het goed met haar ging en er daadwerkelijk een goed gesprek met haar te voeren was. Vooral de laatste jaren bleek dat steeds lastiger. De glinsterende rijnsteentjes  als fragmenten van haar onvoorspelbare impulsiviteit. De zwarte kralen, waarmee de schitterende zirconia’s afgewisseld waren, deden mij denken aan haar duistere en sombere kant. Die was gekoppeld aan de momenten waarop mijn broertje, zusjes en ik het vertrouwen in haar verloren. Dan was zij de afstandelijke vrouw, die niet wist hoe ze leven moest. Haar kinderen vervreemdden van haar.

Liever streelde ik de pareltjes, waarmee ik in gedachten terugkeerde naar de betere momenten met haar. De ogenblikken waarop ze helder was en je soms met haar kon lachen. De dagen waarop ik ook weer eens met een goed gevoel in mijn auto stapte om de terugrit van Zoetermeer naar Deventer aan te vangen. Op zo’n bezoekdag had ik dan haar rolstoel ingeladen en raceten we door het Zoetermeerse stadscentrum om haar daar lekker tussen de kledingrekken te laten snuffelen. Soms betrapte ik haar er zelfs op dat ze bij een mooie vondst even voorzichtig uit haar rolstoel opstond om het kledingstuk beter te bekijken en de stof tussen haar vingers te voelen.

De zwarte kralen vertegenwoordigen nu slechts de afwezigheid en de leegte die er is sinds ik afscheid van haar heb moeten nemen. Laatst trof ik weer een foto van mijn moeder op mijn pc, genomen op de bruiloft van mijn dochter, al weer bijna een decennium geleden. Mijn moeder droeg dit kettinkje om haar niet meer zo slanke hals. Ze keek wezenloos het beeld uit. Wellicht luisterend naar een toespraak van deze of gene, of gewoon zoals zo vaak verdwaald in haar eigen wereldje.