BOOTJES BLIJVEN KOMEN

Onderweg.  Door alle berichtgeving, maar ook door wat er direct om je heen gebeurt, blijf ik eraan denken.  Bootjes blijven komen.  Vluchtelingen die in de meest vreselijke kampen vastzitten. Kampen die door overstromingen en andere gevaren geteisterd worden. Vluchtelingen op Italiaanse of Griekse eilanden waar ze ooit per bootje aankwamen, maar geen kans zien om er weg te komen. Ook het beeld dat op mijn netvlies is gegrift van de driejarige Aylan (als symbool van alle doden) die 1 september 2015 aanspoelde op het strand van het toeristische Akyalar, keert geregeld terug. Amper 20 kilometer water scheidt het eiland Kos van de kust van Akyarlar, waar Aylan werd gevonden.

DESASTREUS

Voor hem, voor zijn broertje, voor hun 35-jarige moeder Rihan, voor drie andere kinderen en minstens zeven volwassenen liep die tocht die ochtend desastreus af. Hun vader Abdullah zou levend de kust hebben bereikt. Nadat het bootje was gezonken, dat eigenlijk op Kos had moeten aankomen, vond zijn vader zijn zoontje Aylan pas veel later terug. Vader Abdullah heeft Aylan uiteindelijk toch in Syrië begraven. Zo triest. Ik blijf me afvragen hoe deze ellende door kan blijven gaan. Ik stel me voor hoe mensen jarenlang op een eiland in erbarmelijke omstandigheden vastzitten zonder enig toekomstperspectief. En wij maar zeuren over onze lage rente op de bank en het woningtekort. Tja….

Een klein gedichtje hierover…

ONDERWEG

’s Nachts in gammele bootjes onderweg naar een beter leven

Betalen deze volwassenen en kinderen altijd de hoogste prijs.

Onderweg op zee zonder respect als schimmen weg gedreven,

Slechts een deel komt aan de overkant, in de oren eeuwig gekrijs

(copyright, Lis van der Geer, 8 oktober 2019)